Marcel Roelofs, Oosterpoorter en gerenommeerd jazzprogrammeur (o.a. ZomerJazzFietsTour) en Luuk Verpaalen, ex-Oosterpoorter en gewaardeerd cryptomaker, kennen elkaar al sinds het begin van de jaren ’80 van de vorige eeuw. Via de muziek. Luuk presenteerde het onvolprezen radioprogramma ‘Het wonder in het slakkenhuis’ op Radio Stad (voorloper van OOG Radio) en Marcel was een van de circa drie luisteraars. Sindsdien kruisen hun wegen elkaar vaak, niet zelden in Cultuurcentrum De Oosterpoort waar ze net zo vaak in de zaal staan als aan de bar. Want muziek, daar kun je naar luisteren maar erover lullen is veel leuker. Zeker als het over vroeger gaat.
MR: “Weet jij eigenlijk wel dat ik voor de muziek naar Groningen ben gekomen? Ik was helemaal into jazz en in Groningen gebeurde het. Dacht ik. Je had hier in De Oosterpoort vanaf het allereerste jaar, in ’74 dus, de Jazzmarathon en daar ging iedereen die ook maar een beetje van nieuwe jazz hield naar toe. Ik ook dus.”
LV: “Piepknor, toen al! Je was 16 of zo. Dat is niet gezond. Ik ging in ’74 naar een concert van Wishbone Ash. Dat waren tenminste degelijke rockers. Joost mag weten waarom ik vanuit Zwolle naar Groningen reed om die band te zien. Ik weet nog wel dat ik met natte poten binnen kwam. De ingang van De Oosterpoort was toen aan de Palmslag en de bestrating was niet echt geweldig daar. Wat heet. Een dikke modderbende. Net als de akoestiek in de grote zaal toen trouwens.”
MR: “En in de kleine! Ik hield die bebopcursus van Rein de Graaff nooit langer dan één set vol. Dan was ik al helemaal gek van het rechterbekken. Die klonk in die ruimte met die steentjes zo verschrikkelijk hard! Maar je mocht wel je eigen bier mee naar binnen nemen. Een plastic tas vol halve liters, dat scheelde weer leuk in de portemonnee. Security? Nooit van gehoord. Het gebouw was toen zo kaal als een bunker. Gele en bruine steentjes, dat was het wel. Geen gezellige barretjes of zo. Maar de muziek was te gek.”
Rechtsomkeert
LV: “En heel Nederland kwam naar die free-jazzers kijken? Hoe kregen ze dát voor elkaar?”
MR: “De Marathon werkte samen met het festival van Moers, een groot jazzfestival vlakbij het Ruhr-gebied. Dan traden die Amerikanen daar op vrijdag op en kwamen ze de dag erna naar De Oosterpoort. In 1977 speelde David Murray hier. Die was met zijn busje op weg van het Ruhrgebied naar Grunn, samen met de anderen van het World Saxophone Quartet. Allemaal zwarten. Maar toen was net die kaping gaande bij De Punt. Dus wat gebeurt er? Op de snelweg reden ze in een politiefuik en stonden ze oog in oog met mariniers met dikke guns. Ze wisten niet hoe snel ze weg moesten wezen. Rechtsomkeert. Als zwarte Amerikanen hadden ze daar niet echt vertrouwen in.”
Romantisch backstagebarretje
LV: “Ok. Mooi verhaal. Maar nou dat gebouw. Daar verzuip je toch in? Van mij mag het morgen plat. Take Root tussen de enorme cactussen en huifkarren in De Smelt in Assen vond ik altijd stukken leuker dan hier. Bovendien waren de gehaktballen daar beter.”
MR: “Absoluut waar. Maar ach, als je met genoeg mensen bent is De Oosterpoort best een tof gebouw. Samen met het Concertgebouw in Den Haag, waar North Sea vroeger zat, eigenlijk het beste voor festivals. En nergens vind je betere rookruimtes dan hier.”
LV: “Maar, eh, romantische herinneringen? Daar leent dat gebouw zich echt niet voor.”
MR: ‘Nou, je had vroeger een backstagebarretje en daar gebeurden leuke dingen hoor. Ik herinner me een stel Italianen op een festival met een voorraad grappa. Gerard Ammerlaan speelde toen ook en die had die voorraad ontdekt. Dat was gelijk het laatste jaar dat wij als publiek bij die backstagebar mochten komen…”
Onherkenbaar verhaal
LV: “Jules Verne! In 1984. Heb je dat gezien?”
MR: “Theater?! Brrr. Nee dus.”
LV: “Je werd eerst het dak opgehesen en daarna via allerlei kronkelwegen het hele ingepakte gebouw doorgeloodst. Onherkenbaar mooi werd het daar van. Nog zo’n megading waarvoor het hele pand gebruikt werd: Peer Gynt. 1990. Prachtig. Maar dat telt niet want daar deed ik zelf aan mee. Hoe is het trouwens met de Jazzmarathon afgelopen?”
MR: “Ach, dat werd al minder. Ze durfden geen risico’s meer te nemen. Nog steeds niet. Daarom ben ik zelf maar gaan programmeren.”
PS
LV en MR zijn het erover eens dat het concert van Willie Nelson een van de hoogtepunten van hun gezamenlijke concertbezoek aan De Oosterpoort moet zijn geweest. Zeker weten doen ze dat niet. Er werd die avond iets teveel tijd aan de bar doorgebracht. “We hebben veel te veel niet gehoord.”
Luuk Verpaalen