“Je mag met de harde kern mee naar FC Groningen”. Het is even slikken, want ik ken de verhalen over wapens en vechten. Bovendien: zou er iemand bereid zijn mij mee te nemen? Ik weet niets van voetbal en de mensen die ik er over sprak waren niet onverdeeld enthousiast. Want deze mannen houden niet van nieuwsgierige mensen om zich heen. Na wat contact via Social Media blijkt Niels Hilboesen mij mee te willen nemen, op voorwaarde dat hij niet mijn hand hoeft vast te houden. We beloven elkaar in de week voor de wedstrijd te ontmoeten. Dat blijkt niet te lukken. Gespannen wacht ik de zondagmorgen af. Zou hij spijt hebben en me proberen af te schepen door niets meer van zich te laten horen? Gelukkig blijkt hij een man van zijn woord en dus spreken we af om twee uur voor het stadion.
“Ga jij alvast maar naar binnen, ik kom zo”. Niels blijft staan en ik word met deze woorden het stadion ingestuurd. Nog niet eerder voelde ik me zo ongemakkelijk. Ik ken hier niemand, en ondanks dat ik probeer een praatje aan te knopen met wat mensen naast me, valt het gesprek al snel stil. Ik maak foto’s en kijk naar de mannen achter me. Af en toe zie ik een vrouw, maar het overgrote deel is van het mannelijk geslacht. Net als ik denk dat Niels mij is vergeten appt hij waar ik ben. Ik wurm me tussen de mensenmassa door en als ik denk dat ik hem nooit meer ga vinden, vindt hij mij. Met een biertje in mijn ene hand en met nog twee minuten voor speeltijd ga ik voor het eerst van mijn leven met ‘die hard’ supporters een wedstrijd beleven: ik houd mijn hart vast.
Meer bier dan normaal in een hele week
Na vijf minuten begin ik wat te ontspannen. Ondanks dat Niels heel vaak heen en weer loopt om dingen te regelen, heeft hij een club mannen om zich heen die goed voor me zorgt. Ze vragen vaak of ik het wel leuk vind en ik krijg meer bier dan ik normaal in een hele week drink. Af en toe roepen ze tegen me dat ik wat harder mee moet zingen, want dat hoort zo op deze tribune. Hier zitten de sfeermakers. Ze zingen, klappen en er wordt veel gejuicht. Al snel leer ik dat als er een “ping” geluidje klinkt, ik naar het scherm moet kijken voor de tussenstand van de andere wedstrijden die gespeeld worden. Ook blijkt het geen probleem te zijn dat ik weinig verstand van voetbal heb. Geduldig leggen ze me uit hoe zij het beleid van hun ‘FC’ voor zich zien en wat er volgens hen beter of anders moet. Maar net als buiten het stadion, blijken de meningen verdeeld. De ene vindt wat en de ander is het er totaal niet mee eens. Ik probeer nog een discussie te beginnen over vrouwenvoetbal maar tegen zes mannen die niet gevoelig zijn voor mijn argumenten geef ik het snel op.
Voetbal is geen bijzaak
Niels komt vaak vragen of ik het naar mijn zin heb, en hij blijkt veel dingen te doen binnen de club. Heel even heb ik het gevoel dat ik hem met een heel stadion moet delen, want iedereen lijkt hem te kennen. Niet zo gek, want naast dat hij veel regelt en weet, blijkt hij aangenaam gezelschap. We kletsen veel en als hij wat anders te doen heeft, zorgt hij ervoor dat er steeds een andere man bij me komt staan. Ik vermaak me uitstekend en het voelt alsof voetbal bijzaak is. Als ik dit later vraag, blijkt dit niet zo te zijn.
Als ik tegen het einde van de wedstrijd een rondje maak spreek ik een steward aan. “Word hier veel gevochten”, vraag ik, want ik wil graag weten of de verhalen die ik vooraf hoorde waar zijn. “Meisje, ik werk hier al jaren. Dit zijn gouden mannen. Uit of thuis, er gebeurt zelden wat. Er is maar een probleem”. Ik kijk hem aan. Dit is waar ik op wachtte, nu komt de waarheid boven tafel. “Jij bent het probleem. Iemand die zo uit de maat meezingt en klapt, dat kan echt niet. Komend seizoen kom je nog een keer, maar dan moet je beter je best doen”. En met die woorden laat hij me grinnikend achter. Want ik geloof deze man. Er zal ongetwijfeld weleens iets voorvallen, maar ik heb me met zoveel leuke, gezellige mannen nog nooit zo veilig gevoeld.
Als ik thuis kom, blijkt dat FC Groningen vier keer heeft gescoord. Ergens is er wat misgegaan want ik wist dat we hadden gewonnen, maar ik heb echt maar twee doelpunten meegemaakt. Ik wijt het maar aan het bier en de gezelligheid. Want gezellig was het. En volgend jaar nodig ik mezelf met liefde nog een keer uit. Nu maar hopen dat een van de mannen mij weer mee wil nemen.
Chantal Kuipers
(tekst en foto)