Eind 2014 ontmoette buurtgenoot Evelien Brak vluchteling Abubakar Jalloh uit Sierra Leone (34), die destijds de Gezinsbode rond bracht. Abu bleek al 12 jaar illegaal in Nederland te verblijven en had vlak daarvoor een verblijfsvergunning gekregen. Dat betekende ook dat hij vanaf dat moment verplicht moest inburgeren. Dit leverde de nodige problemen op aangezien Abu analfabeet was. Evelien besloot hem te helpen. Sinds ruim twee jaar komt hij een paar keer per week bij haar langs om te oefenen met lezen en schrijven.
“Ik realiseerde mij hoe moeilijk het voor hem moest zijn om zonder speciale aandacht bij nul te moeten beginnen”, zegt Evelien. “Bij de inburgeringscursus wordt amper rekening gehouden met het niveau van de leerlingen. Zo kan het gebeuren dat iemand als Abu in een klas terechtkomt waar ook mensen met een universitaire opleiding in zitten. Dat tempo kan hij nooit bijhouden en dat is frustrerend. Hij kon er natuurlijk ook niets aan doen dat het bij hem minder snel ging. Bij iemand die jong heeft leren lezen en schrijven gaan een heleboel dingen automatisch, je hebt 
bijvoorbeeld een bepaald woordbeeld, waardoor je niet alles letter voor letter hoeft te lezen. Ook zijn wij geprogrammeerd om aan het einde van een regel direct met onze ogen naar het begin van de volgende regel te gaan. Abu had dat niet, die moest eerst een stukje naar beneden en terug naar links om met de volgende regel te beginnen. Zo loop je tegen van alles aan dat bij ons vanzelf gaat.”
“Tot 2014 was ik nog nooit naar school geweest, ook niet als kind”, vertelt Abu. Letters zeiden mij helemaal niets, ik kon mijn eigen naam niet eens schrijven. Ik moest dus echt beginnen bij het alfabet. Op de inburgeringscursus krijg ik drie keer in de week drie uur les maar dat is voor mij niet genoeg. Op die manier zou ik nooit binnen de tijd kunnen slagen, daarom heb ik Evelien gevraagd om mij te helpen.”
Het is onrechtvaardig om te verwachting dat iedereen gewoon scholing heeft gehad en een bepaald basisniveau heeft”, zegt Evelien. “Vooral omdat er heel veel druk op staat; zolang je de examens niet haalt, krijg je je papieren niet. Voor analfabeten is dat bijna onmogelijk. Bovendien zijn er zoveel regeltjes dat ik het vaak al niet begrijp, laat staan Abu. Nederland zit sowieso al vol met regeltjes en voorschriften, waar Nederlanders vaak al moeite mee hebben. Abu heeft wel eens tegen mij gezegd dat het leven een stuk simpeler was toen hij nog illegaal was.”
Ondanks de moeilijkheden en bureaucratie vind Abu het wel heel belangrijk om in te burgeren. “Ik woon hier natuurlijk al een tijd, dus wist wel wat van Nederland. Toch heb ik heel veel geleerd, zoals wat je moet doen als er brand is of wanneer de stroom uitvalt. Het is een andere cultuur en het is belangrijk om de mensen te begrijpen. Het helpt ook dat ik geen analfabeet meer ben. Als er een brief binnenkomt kan ik die nu gewoon lezen en hoef ik niet meer naar iemand anders toe.”
Na bijna drie jaar hard werken is het Abu onlangs gelukt om voor drie van de vijf onderdelen te slagen, waaronder schrijven. Alleen de onderdelen luisteren en lezen moet hij nu nog halen. Het is een mooie beloning voor zijn toewijding en doorzettingsvermogen en zonder Evelien was het waarschijnlijk nooit gelukt. Ze zijn er dan ook terecht allebei trots op. Nu nog even hard buffelen voor de laatste loodjes.
CvdL