Tot voor kort stond Friet van Piet bij mij vooral bekend als gezellig buurtcafetaria met als uithangbord de altijd superenthousiaste bediening en het enorme assortiment aan exotisch klinkende fritesspecialiteiten (Grieks, Spaans, Mexicaans, Frietje Algarve, Vlaams of het gerecht van de maand november: Frietje Bali). Voor een bijpassende salade kies je dan een Brazilsalade of een Kretasalade!
Het ligt vooral aan mij dat ik nooit verder keek dan mijn bord diep is: anderen zagen wel degelijk waar Friet van Piet vooral mee bezig is: Duurzaam en Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen. Vorige week werd Friet van Piet hiervoor onderscheiden met de “Ad van Geloven Imago Award”. Ad van Geloven is de man achter Mora (van Cora) en de Hebro “vooral bekend van zijn vertrouwd lekkere satéstokjes naar authentiek recept”.
Ad van Geloven Award
De bedrijfsfilosofie van Ad van Geloven: “Alleen als je de beste bent, dan win je!” stond aan de wieg van ‘s mans eigen succes als “Kroketten Kampioen” van Nederland, maar is ook zeker van toepassing op het binnenslepen van de Geloven Award door de patatbakker uit de Oosterpoort. En daar zijn ze (terecht) heel blij mee bij Friet van Piet.
Goed bezig
De beter oplettende snacker wist natuurlijk allang dat ze bij Friet van Piet goed bezig waren. Zo staat onderaan de menukaart van de cafetaria: “Bij Friet van Piet vergeten wij het milieu en uw gezondheid niet.” Met name de uitgebreide en mooi verzorgde site van de snackbar besteedt veel aandacht aan Duurzaam en Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen (MVO). De site maakt ook duidelijk waar dat MVO in de praktijk voor Friet van Piet op uitkomt. Een bescheiden greep: het afval bij Friet van Piet wordt zoveel mogelijk gerecycled, etensresten worden verwerkt tot hoogwaardige biodiesel, er wordt zoveel mogelijk gewerkt met regionale producten en de snacks worden geleverd in afbreekbare verpakkingsmiddelen.
Erg belangrijk is het voor eigenaar Marco Agema om de klant in dit verhaal mee te nemen. “Naast het bieden van veel informatie, wat wij al doen, stimuleren we klanten ook om een eigen tasje mee te nemen bij het afhalen van een bestelling”, vertelt Agema. Hij heeft ook een mooie groene (letterlijk én figuurlijk) folder laten drukken waar hij een aantal speerpunten van het bedrijf nog eens voor het voetlicht brengt: verantwoord frituren (schone frituurolie aangeleverd in tonnen, die vervolgens met afgewerkte olie retour gaan naar het toeleveringsbedrijf die het weer omzet in biobrandstof).
Andere speerpunten: geen verkoop van rookwaar (“verkoop van sigaretten past niet meer in ons bedrijf”) en het opnemen van Fairtrade en biologische producten in het assortiment (“als een product bij ons in de zaak verkocht wordt, moet dat een goed gevoel geven. Het zijn stuk voor stuk producten met een verhaal dat klopt”).
Groen beleidsplan
Wat ongetwijfeld meegespeeld heeft in de toekenning van de “Ad van Geloven” is het enthousiasme en de gedrevenheid van eigenaar Marco Agema. Zo heeft hij ook een beleidspan geschreven voor de periode 2013 – 2017 waar hij zijn plannen nogmaals uit de doeken doet.
In dat plan is er geen sprake meer van een cafetaria maar van een grandtaria – en zo is het maar net. Een grandtaria onderscheid zich volgens Agema doordat het zich richt op de + factor “begrippen als herkomst, voedingswaarde en CO2-voetafdruk moeten in onze beleving in de aanstaande 3 tot 4 jaar een vaste plaats in ons bedrijf krijgen en moeten onze gasten prikkelen tot een veel bewuster product”.
Duurzaam genieten
Ok, denk ik dan, mijn patatje met mayo blijft dat dan wel overeind in al dit Maatschappelijk Verantwoord Ondernemend geweld? “Tuurlijk”, lacht Agema, maar ik vind het belangrijk om naast een eerlijk en lekker product wat verder naar de toekomst te kijken. Het beleidsplan wordt er nog even bijgehaald: “Het is van belang dat wij goed bedenken wat wij de generatie na ons te bieden hebben. Niet alleen financieel, maar ook qua leefgebied. Deze ontwikkeling moet gemeengoed worden waar jonge mensen geleerd wordt dat duurzaam voedsel, ook duurzaam genieten is.”
Proefpanel
Zo langzamerhand heb ik al schrijvende aan dit stuk een behoorlijke lekkere trek gekregen, dus vraag ik dochterlief om gewapend met een eerder gebruikt tasje boodschappen te doen bij Friet van Piet. Helaas heeft zij wel trek, maar niet om in de zondagavondrij bij het grandtaria te gaan staan. Aangezien ik mijn huisgenoten heb gevraagd om als proefpanel te fungeren en ik heb beloofd te trakteren, zit er weinig anders op dan dat ik zelf de regen trotseer.
“Een gewoon, één Vlaams, één Brussels, twee kaassoufflé, porrrtttie mini loempia’s! en een salade Brazzzil!!” De altijd licht grijnzende kop van Marco Agema draait het hoekje om. Ik pak het tasje aan en ga weer richting huis: even een paar smulpapen blij maken. Maar dat is bijvangst zoals dat zo mooi heet: ik heb mijn huisgenoten ingehuurd als proefpanel. Want je mag dan de Ad van Geloven Award winnen: uiteindelijk gaat het er toch om of die patatten lekker smaken, natuurlijk. Als het krokante goud uit de friteszakjes het bord opschuift en de miniloempia’s te voorschijn komen, ontstaat enige beroering: “He, nieuwe bakjes!” roept panellid 1. “Afbreekbare bakjes”, corrigeer ik, terwijl ik de bijbehorende passage in het beleidsplan erbij zoek, maar de aandacht van het proefpanel richt zich alweer op frites en kaassoufflé. “Het is nu zaak voor ons de slag te maken naar regionale producten” lees ik hardop, “Groningse friet, van een Groningse aardappel, met een lekkere Groningse mosterd of frietsaus!” “Lijkt me ook heerlijk”, probeer ik. Ondertussen zie ik vanuit mijn ooghoeken dat de hoeveelheid Vlaams in een onrustbarend tempo afneemt. “Zit inderdaad minder zout op, echt! Lekker”, zegt panellid 2. Het is bijna zeven uur, snel zet ik de tv aan en schuif met mijn portie frites de bank op. Ze beginnen met FC Groningen: net als Friet van Piet ineens helemaal hot. Het is een zinderende pot. Groningen wint. Mjammie!!